عصرایران - بحرانی که عصر ایران از دو سال پیش تاکنون بارها در مقالات تحلیلی مختلف و بر اساس گزارش سازمانهای جهانی پیش بینی کرده بود، متاسفانه الان چهره واقعی خود را نشان می دهد. وزارت نیرو بعنوان متولی اصلی آب در کشور صریحا از وجود بحران در تامین آب دهها شهر کشور خبر داد و صحبت از جیره بندی به میان آورد.
درباره علل بروز کم آبی و خشکسالی، به دلیل تغییرات اقلیمی و گرم شدن زمین در اثر استفاده از سوخت های فسیلی بارها بحث شده، لذا ما در این مقال کوتاه راه حل های کوتاه مدت و بلندمدت را به مسئولان ذیربط پیشنهاد می کنیم.
اگر چه در روزهای اخیر شاهد مصاحبه ها و نصب پلاکاردهای بزرگ هشدار وضعیت در سطح شهرها با موضوع بحران کمبود آب شیرین هستیم، اما تجربه نشان داده است که اصولا بسیاری از ما به دلیل رشد در اقتصاد دولتی و رانتی زیر بار مسئولیت پذیری نمی رونیم و لذا پیشنهادات خود را بشرح ذیل ارائه می نماییم:
1- طبق گزارش ها حدود سی درصد آب تهران به دلیل فرسوده بودن لوله های انتقال آب، نشت می کند، لذا تخصیص بودجه اضطراری و تعویض فوری آنها ضروری است.
2- با هماهنگی وزارت کشاورزی از کشت محصولات زراعی که آب بری زیادی دارند جلوگیری شود. روش آبیاری سنتی غرقابی با برنامه ای 5 ساله به آبیاری قطره ای و موضعی تبدیل شود و صدالبته تغییر در سیاست های توسعه کشاورزی در بسیاری از بخش ها به دلیل مصرف 90 درصد آب کشور و عدم توجیه اقتصادی، ضروری به نظر می رسد.
3- شهرداری ها موظف شوند از کاشت چمن و درختچه ها و گل و گیاهانی که آب بری زیادی دارند و باعث کمبود منابع زیرزمینی آب شیرین می شود، خودداری کنند. توصیه دیگر به شهرداری ها بخصوص شهرداری تهران اینست که در بحث تراکم فروشی و صدور پروانه ساخت برج، اول از همه به فکر تامین آب و سیستم تصفیه فاضلاب آنها باشد. دادن بی رویه مجوز ساخت و ساز، هر چند منبع درآمد وسوسه انگیزی برای شهرداری هاست اما در دراز مدت ، شهرها را به بحران مبتلا می کند.
4- در اسرع وقت قیمت آب لوله کشی تهران و شهرهای بزرگ برای کسانی که مصرف مسرفانه دارند ، به صورت پلکانی به چندین برابر قیمت فعلی افزایش یابد تا ناگزیر شوند مصرف را مدیریت کنند.
5- شهرکهای صنعتی و مجتمع های مسکونی مکلف شوند سیستم جمع آوری، انتقال و تصفیه فاضلاب محلی داشته باشند.
6- سیستم عمومی جمع آوری، انتقال و تصفیه فاضلاب شهری در تهران و سایر شهرها سریعا اجرا شود. البته پیشنهاد می کنیم از مدل های امتحان شده مانند شبکه فاضلاب آلمان، الگوبرداری شود که حدود 60درصد فاضلاب را به گونه ای کاملاً بهداشتی ، به چرخه مصرف برمی گردانند.
روش کنونی لوله گذاری، متاسفانه روش درستی نیست که چرا قرار نیست ایجاد شبکه فاضلاب به شکل رفع تکلیف انجام شود. فاضلاب به دلیل اهمیت و ارزشی که در حال حاضر پیدا کرده است خود به عنوان منبعی برای تامین آب مورد نیاز مردم در آینده نزدیک، به شمار خواهد رفت. بنابراین طراحی و اجرای کاملا عملی و اصولی و مشاورت انجمن مهندسین آب و فاضلاب ایران و آلمان می تواند در اجرای طرح جمع آوری، انتقال، تصفیه و برگشت به چرخه مصرف فاضلاب های خانگی و صنعتی موثر باشد.
7- شهرداری ها و مسؤولان دولت سریعا فکری به حال کارواش های مستقر در سطح شهر و فاضلاب بیمارستان ها بنمایند. فاضلاب تولیدی این اماکن با مواد آلاینده تمامی منابع آب های زیرزمینی را آلوده می کنند، پیشنهاد مشخص این است که سریعا مساله نصب سیستم تصفیه اولیه فاضلاب برای این مکان اجباری شود و کنترل دقیق بر حسن اجرای کار توسط سازمان حفاظت محیط زیست صورت گیرد.
8- شیوه جمع آوری آب باران برای مصارف آتی به صورتی عملی سازماندهی شود.
9- آموزش های لازم در خصوص استفاده بهینه از آب از همین الان در مدارس، دانشگاهها، رسانه ها، تلویزیون و رادیو آغاز گردد.
بحران آب و فاضلاب جدی است. با به فراموشی سپردن مسائلی که بروز آن اجتناب ناپذیر است، امکان وقوع بحران از بین نمی رود.
اگر همین امروز بحران آب و فاضلاب را جدی نگرفته و آنرا در مدتی کوتاه حل نکنیم، دور نیست که شاهد مرگ تهران و سایر شهرها باشیم. این یک تهدید خیالی نیست، واقعیت تلخی است که بی هیچ تعارفی از راه خواهد رسید چون بدون آب ، زندگی به مرگ خواهد انجامید.
عصرایران ؛ امید محوری - مذاکرات اخیر گروه 1+5 و ایران در شهر وین اتریش برخلاف گذشته بدون پیشرفت و توافق مشخص به پایان رسید و دو طرف برای انجام مرحله جدید مذاکرات در آینده توافق کردند. گرچه مذاکرات در این مرحله از دیدارها کاملا جدی بود اما دو طرف درباره عمق و شدت اختلافات هم سخن گفتند.
با این حال برخی طرف های داخلی و به طور مشخص مخالفان تندروی دولت روحانی، از بی نتیجه بدون مذاکرات اخیر هسته ای، زبان به شادی گشودند و از فرح و خوشحالی از عدم پیشرفت مذاکرات سخن به میان آوردند و امید خود به شکست گفتگوها را نزدیک به واقعیت دیده اند.
اما چرا اینگونه است؟ چرا مخالفان تندرو تا این حد خواهان شکست مذاکرات هستند و از چنین نتیجه ای ذوق زده می شوند؟ دلایل این موضوع را باید در نکات زیر جست:
مخالفان رئیس جمهور روحانی معتقدند در صورت پیروزی دولت یازدهم در مذاکرات هسته ای، این موفقیت برای دولت ثبت خواهد شد و دولت می تواند از امتیازات سیاسی اقتصادی این موفقیت در صحنه داخلی و خارجی استفاده کند. آنها نمی خواهند چنین نمره مثبتی در این کارنامه نوشته شود.
بخش اعظم امید مخالفان تندروی روحانی به یاران و همتایان (و نه الزاما همفکران) تندرو خارجی خود در اسرائیل، اروپا و آمریکاست.
آنها در ابتدا انتظار داشتند با عدم توافق هسته ای، تحریم ها به مانند گذشته روز به روز افزایش یابد و در نتیجه شرایط اقتصادی کشور به مانند قبل روز به روز بدتر و بدتر شود و در نتیجه این شرایط، تمامی تدابیر و اقدامات دولتمردان برای بهبود شرایط سیاسی - اقتصادی کشور ناکام ماند.
در صورت عدم توافق هسته ای موقت 6 ماهه ایران و 1+5 در ژنو و ادامه تحریم های فزاینده اقتصادی به ویژه در بخش نفت و انتقال کالا و پول، هر آنچه مسؤولان جدید در داخل کشور بکار می گرفتند و تدبیر می کردند قطعا اثر نمی کرد و شرایط اقتصادی ایران به مانند گذشته روز به روز بدتر می شد. نرخ تورم و بیکاری بالا و بالاتر و رشد اقتصادی پایین و پایین تر از صفر در مرحله منفی به پیش می رفت.
قطعا در چنین وضعیتی هیچ یک از وعده ها و برنامه های دولت روحانی امکان تحقق نمی یافت و در این شرایط، اعتماد عمومی به دولت جدید رخت بر می بست و مخالفان به راحتی می توانستد حملات خود را مستند و ناکارآمدی دولت را به رخ بکشند و غلط بودن نتیجه انتخابات بهار 92 را به مردم یادآور شوند و در فکر و اندیشه ریاست دوباره یک اصولگرای تندرو آرام بگیرند.
اما همه این برنامه ها نقش بر آب شد. توانایی دولت در استفاده از پتانسیل ها و ظرفیت های داخلی در کسب موافقت قدرت های خارجی و در راس آنها آمریکا برای غنی سازی اورانیوم ایران منجر به توافق موقت ژنو شد.
مهم ترین و تاثیرگذارترین بخش تحریم های گذشته یعنی کاهش مستمر صادرات نفت خام ایران، ادامه نیافت و ایران توانست به صادرات یک میلیون بشکه در روز نفت خام خود ادامه دهد.
بخشی از تحریم های بانکی تعلیق شد و ایران توانست پول های بلوکه شده خود را به دست آورد. علاوه بر این پول نفت صادراتی اش را هم به ارز های اصلی و جهان رو دریافت کند تا بتواند نیازهای اصلی کشور را تامین تامین کند.
این نکته حائز اهمیت است که از زمان انتخاب حسن روحانی به ریاست جمهوری ایران در خرداد92 تاکنون کشورهای اروپایی و آمریکا هیچ تحریم جدیدی علیه ایران اعمال نکرده اند و ماشین تحریم آنها فعلا و تا اطلاع بعدی، از پیشروی به سمت ایران خودداری می کند گرچه همچنان در جای خود ایستاده و موتور آن همچنان روشن است و هر روز آسیب های اقتصادی فراوانی را به بدنه اقتصاد ایران وارد می کند اما چون پیشروی نمی کند ثبات نسبی در اقتصاد ایران پدیدار شده است.
پس می توان نتیجه گرفت با توافق ژنو برنامه های مخالفان تندوری دولت یازدهم برای کوفتن بر سر دولت و زمین گیر کردنش با استفاده از تاثیرات تحریم های اقتصادی محقق نشده است.
آنها هم اکنون امیدوارند با شکست مذاکرات قدرت های غربی و آمریکایی دوباره به تحریم های فزآینده و فلج کننده علیه تهران روی بیاورند تا به این وسیله، اوضاع اقتصادی دوباره وخیم شود و زمینه به شکست کشاندن دولت را در صحنه داخلی و خارجی فراهم کنند.
مخلص کلام آن که مخالفان تندرو داخلی منتظر کمک و یاری تندروی خارجی هستند. مخالفان تندرو داخلی گرچه شب و روز علیه آمریکا، اروپا و اسرائیل شعار می دهند اما در عمل به اقدامات خصمانه و تحریم های آنها علیه ایران چشم امید و انتظار دوخته اند تا بلکه با استفاده از این دوپینگ خارجی بر تدبیر و امید غلبه کنند. آنها ترجیح می دهند وضعیت فوق العاده باشد. چون قواعد این بازی را بلدند. وضعیت عادی ( غیر تحریمی) قواعد و بازیگران دیگری می طلبد و اینان نمی خواهند بازیگری غیر خود را در صحنه ببینند.
